Με αφορμή τον τίτλο που «υιοθέτησα...»

…και με αφορμή μια παιδική μου φίλη που τα συνάντησα χτες μετά από 4 χρόνια…

Μεγάλωσα σε ένα μικρό χωριό -καθότι παιδί επαναπατριζόμενων- και πέρασα εκεί τα καλύτερα και πιο ανέμελα χρόνια μου….Θυμάμαι ότι όλες τις εποχές εκεί τις ζούσα πολύ έντονα : το φθινόπωρο σήμαινε σχολείο , ο χειμώνας σήμαινε ατέλειωτο χιόνι πάνω από ένα μέτρο (και όχι σχολείο), η άνοιξη σήμαινε βόλτες με τα ποδήλατα (και χωρίς φρένα, είχαμε ξηλώσει όλους τους φράχτες του χωριού) και το καλοκαίρι ξενύχτι και μπάνιο στο ποτάμι. Φέρνω στο μυαλό μου τις ημέρες εκείνες που κάναμε μιάμιση ώρα να φτάσουμε στο ποτάμι με τα πόδια(και τώρα για να πάμε στο περίπτερο για τσιγάρα παίρνουμε το αυτοκίνητο) παρέα 10-15 παιδιά και ψαρεύαμε, κολυμπούσαμε μέχρι αργά το απόγευμα…Είχαμε την πολυτέλεια να μη φοβόμαστε τίποτα… Μας αρκούσαν τα λίγα… Χτυπούσαμε και συνεχίζαμε το παιχνίδι… Θυμάμαι τον εαυτό μου να παίζει ποδόσφαιρο στο δρόμο και να πέφτει και ξύλο αν το χέρι που μου καταλόγιζαν (δεν υπήρχε διαιτητής) ήταν «κολλητό»!!! ποδόσφαιρο εγώ, που το τακούνι έχει γίνει προέκταση του ποδιού μου…Η πόρτα του σπιτιού μας ήταν πάντα ανοιχτή μέχρι να διαλυθεί η παρέα και να μαζευτούμε …δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω μια φίλη μου που το έσκαγε από το σπίτι της…
είχαμε πλήρη ελευθερία και πολύ ελεύθερο χρόνο…